Teraz:

ŻYCZENIA ARCYBISKUPA STANISŁAWA GĄDECKIEGO
Z OKAZJI UROCZYSTOŚCI ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO

Umiłowani Archidiecezjanie!
„Nie ma Go tu, bo zmartwychwstał!” (Mt 28,6). Pusty grób nie potrzebuje słów ani wyjaśnień. Jest on milczącym znakiem, że życie zwyciężyło śmierć, nadzieja pokonała zwątpienie, a światło rozproszyło ciemności. W poranek Zmartwychwstania wszystko staje się nowe. Lęk uczniów ustępuje pokojowi, rozpacz przemienia się w wiarę, a cisza grobu rozbrzmiewa orędziem nadziei. Ta nadzieja – która nie zawodzi – towarzyszy Kościołowi w jego pielgrzymowaniu przez wieki, aż po dziś dzień. To właśnie ona, w Roku Jubileuszowym przeżywanym pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”, staje się szczególnym darem Zmartwychwstałego dla nas wszystkich.

Drodzy Siostry i Bracia!
W duchu paschalnej radości życzę Wam, byście każdego dnia pozwalali na to, aby Chrystus rozświetlał mroki codzienności swoim zwycięstwem. Niech spotkanie ze Zmartwychwstałym odnawia Waszą wiarę i napełnia Was nadzieją, która uzdalnia do wytrwałości w dobrym, mimo trudów i zmagań.
W szczególny sposób dziękuję Wam za dar wspólnej drogi – za lata pielgrzymowania wiary, które dane mi było dzielić z Wami jako Wasz Pasterz. Tegoroczną Wielkanoc przeżywam z Wami z wdzięcznością i ufnością – wiedząc, że Ten, który pokonał śmierć, nieustannie prowadzi swój Kościół ku życiu.

Na radosne i pełne pokoju Święta Paschalne, z serca błogosławię.

Arcybiskup Stanisław Gądecki
Administrator Apostolski 
Archidiecezji Poznańskiej
 

Wielkanoc to czas otuchy i nadziei. Czas odradzania się wiary w siłę Chrystusa i drugiego człowieka. 

Drogim parafianom i gościom życzymy, aby Święta Wielkanocne przyniosły radość oraz wzajemną życzliwość. By stały się źródłem wzmacniania ducha. Niech Zmartwychwstanie, które niesie odrodzenie, napełni Was pokojem i wiarą, niech da siłę w pokonywaniu trudności i pozwoli z ufnością patrzeć
w przyszłość.

Wasi duszpasterze

Drodzy Archidiecezjanie, Bracia i Siostry w Chrystusie!

1. JEZUS CHRYSTUS NASZĄ ŚWIATŁOŚCIĄ
     Druga niedziela Wielkiego Postu, ze względu na czytaną dziś Ewangelię, nazywana jest niedzielą Przemienienia Chrystusa (Łk 9,28b-36). Jezus wszedł z uczniami – Piotrem, Jakubem i Janem – na wysoką górę i „tam się przemienił [metemorfōtē] wobec nich” (Mk 9,2), a Jego oblicze i odzienie stały się lśniąco białe. Następnie obłok okrył górę, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!” (Mk 9,7). Światło i głos; światłość Boża, która jaśnieje na obliczu Jezusa i głos Ojca niebieskiego, który daje o Nim świadectwo i poleca, aby Go słuchać.
     Tę tajemnicę przemienienia należy widzieć w kontekście drogi, jaką przebywa Jezus, zmierzając ku wypełnieniu swojej misji, dobrze wiedząc, że aby dojść do zmartwychwstania, będzie musiał przejść przez cierpienie i śmierć na krzyżu. 
     On mówił o tym otwarcie do uczniów, którzy nie tylko nie rozumieli tego, ale wręcz odrzucili taką perspektywę, ponieważ nie myśleli po Bożemu, lecz po ludzku (Mt 16,23). Dlatego Jezus bierze ze sobą trzech uczniów na górę i objawia im swoją boską chwałę. On pragnie, by to światło oświeciło ich serca, gdy będą przechodzili przez mrok Jego męki i śmierci, gdy zgorszenie krzyża będzie dla nich nie do zniesienia. Chce, aby Jego najbliżsi przyjaciele doświadczyli tego światła, które jest w Nim. Nawet w najciemniejszą noc jest On światłem, które nigdy nie gaśnie. Święty Augustyn podsumowuje tę tajemnicę pięknym wyrażeniem, mówi: „Tym, czym jest dla oczu ciała słońce, które widzimy, tym jest [Chrystus] dla oczu serca” (Sermo 78, 2).
     Drodzy Bracia i Siostry, my wszyscy potrzebujemy tego wewnętrznego światła, aby w nadziei przezwyciężać próby życia. To światło pochodzi od Boga, a daje nam je Chrystus, w którym mieszka pełnia bóstwa (Kol 2,9). Podczas naszej wielkopostnej drogi wstępujmy z Jezusem na górę modlitwy i kontemplując Jego oblicze pełne miłości i prawdy, pozwólmy, by nasze wnętrze napełniło się Jego światłem (por. Benedykt XVI, Jezus światłością, która nigdy nie gaśnie. Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański – 4.03.2012).